Napatalikod ako kanina kasi kitang kita ko kung paano tumangis ung mga naging kasamahan nia sa trabaho at kaklase sa pgiging plebo mapa babae o lalake opisyal at hindi, habang pinag mamasdan ang labi nia sa district hospital katabi ng kanyang may bahay na tila hindi pa pumapasok sa isip nia na wala na ang asawa nia. bigla kong naisip at tinanong ko sarili ko.
Bakit ganon.. ganon ganon nalang ba kami pag napatay sa encounter.? minsan kaya naapreciate ng tao ung pag bubuwis ng buhay ng isang pulis? naiisip kaya nila ung kaba namin kapag nag ooperate kami? minsan ba naisip ng isang sibilyan ung lalabas ka ng bahay pero hindi mo alam kung uuwi kang buhay?
No comments:
Post a Comment